Een Fist of Tongues: Een Poëtische Ontdekkingsreis
In de poëtische voorstelling A Fist of Tongues tijdens Hoge Ogen festival neemt Sunni Lamin Barrow ons mee op ontdekkingsreis naar de verschillende stadia van zijn leven. In deze performance, waarin storytelling perfect samenvloeit met visuals, soundesign en dans, getuigt Sunni over hoe het is om te leven als Afrikaanse queer persoon, en over de beslissende invloed die ouders kunnen hebben op hoe je je ontwikkelt.
We vergezellen Sunni terwijl hij door verschillende stadia gaat, van een queer jongen die zijn weg probeert te vinden, tot rouwende zoon, tot onbevreesde vrijdenker. Minder als publiek en meer als nieuwe vrienden, kijken we toe hoe hij wijsheden ontdekt in deze stadia die hem helpen vooruit te komen. Het indrukwekkende samenspel van zijn verhaal, poëzie en videofragmenten houdt ons betrokken bij de vraag of hij deze verschillende delen van zichzelf zal kunnen verenigen.
Sunni start de voorstelling met een bekende quote om onze aandacht te grijpen, en laat die niet los tot het einde. De acteur en dichter gebruikt duidelijke storytelling om ons te laten weten wat hij voelt en denkt in de verschillende omgevingen van zijn leven. Zijn stem en houding stralen vriendelijkheid en uitnodiging uit, maar zijn gedichten, welke naadloos zijn geweven in het verhaal, hebben iets scherps. Het is alsof hij ons uitdaagt om ook gezien te worden.
De manier waarop Sunni omgaat met zijn set en het publiek is speels maar prachtig. Zonder dat ik het doorheb, grinnik ik nu en dan mee en knik instemmend terwijl hij een drijvende wolk terechtwijst (ja, een wolk). Over de set van het toneelstuk gesproken, valt het op dat de maker heeft gekozen voor een subtiel doeltreffend ontwerp. De videofragmenten door Bowie Verschuren en soundscapes door Melcher Meirmans benadrukken op ontroerende wijze het persoonlijke leven van Sunni, en vormen daarmee een samenhangend geheel. Zelfs het gebruik van zand en water, wat ik zelf een ongebruikelijke keuze vond voor het podium, symboliseert elegant zijn momenten van transformatie.
Nu moet ik toegeven dat ik enigszins bezorgd was over de taalbarrière. Sunni is een echte woordkunstenaar met rijke epos-achtige gedichten, allemaal uitgevoerd in zijn moedertaal: Engels. Hierdoor kost het wat extra moeite om je te concentreren op wat er wordt gezegd. Hoewel het niet moeilijk is om het algemene thema van de gedichten te begrijpen, was ik bang dat ik tussendoor een paar juweeltjes miste.
Toch maken het doordachte concept en de regie van Kees Roorda deze angst goed. Het stuk heeft een prettig tempo en besteedt veel aandacht aan de interactie tussen verhaal, beweging en poëzie. Dit maakt het voor het publiek gemakkelijk om te volgen en zich ermee te identificeren. Ik verklap niet wat er aan het einde van deze reis gebeurt, maar onderweg kreeg ik veel kansen om mezelf samen met Sunni te herontdekken. De gedichten raken op een manier die je doet heroverwegen wat voor je mogelijk is, ze doen ons ervaringen uit het verleden opnieuw bekijken, om te zien of er nog meer te leren valt. Er zijn niet al te veel dans- en zanguitbarstingen in dit stuk, maar de subtiliteit geeft ruimte voor meer diepgang.
Over het geheel genomen is A Fist of Tongues een fraai tot nadenken stemmend stuk, met een onderwerp waar het publiek zich diep mee kan identificeren. De kracht en helderheid van het stuk werpt nieuwe perspectieven op over de paden die mensen kruisen voordat wij ze ontmoeten. Het kan ons er zelfs toe aanzetten om deze paden te overwegen wanneer we met elkaar omgaan. Als dit niet gebeurt, zal het je in ieder geval zeer ontroerd achterlaten.
