Burning Sweetgrass

Een nacht in een hospice midden in een grote stad. Drie zussen zitten aan het bed van hun stervende moeder en doden de tijd. Een arts doet haar ronde. Iemand valt in slaap voor de televisie. Een vrouw met infuus lijkt verdwaald in de tijd.

Terwijl de nacht haar intrede doet en de geluiden van buiten verstommen, vervaagt de grens tussen waken en slapen, lichaam en geest, leven en dood. Nu het einde nadert lijkt niemand meer te weten hoe te leven. Totdat de zon uiteindelijk opkomt en de nieuwe dag de levenden definitief scheidt van de doden. 

Een fysieke muziektheatervoorstelling die zich ten doel stelt de eclectische versie van ‘Wachten op Godot’ te zijn. Burning Sweetgrass zit vol meerstemmige samenzang, opzwepende dans, alledaagse gesprekken en verstilde beelden. De voorstelling mixt net als eerder werk van UMA uiteenlopende muzikale tradities. Zo is Burning Sweetgrass geïnspireerd door de Indonesische gamelan en klassieke orgelmuziek en worden deze in een hedendaags jasje gestoken met synthesizers en drums. 

Interview

‘Voor deze nieuwe voorstelling zijn we begonnen met onze vragen en fascinaties rondom de dood en het verliezen van een dierbare, en dan vooral de culturele en rituele kant daarvan’, vertelt Cripta Scheepers. ‘Meerdere leden van ons collectief hebben de afgelopen tijd van dichtbij met de dood te maken gehad. Het viel ons op hoe veel ongemak er is, dat niemand echt lijkt te weten hoe hiermee om te gaan, en hoe cultuurafhankelijk de omgang met dood en sterven eigenlijk is.’ 

Lees hier het volledige interview.